Hverjir eiga fiskinn í sjónum?

Í áramótablaði Viðskiptablaðsins er grein með fyrirsögninni:" Kvótaeign útgerða á Íslandi. Samtals 312.000 þorsígildistonn."Í greininni er svo sagt frá því hvernig þetta skiptist á útgerðir og sést þá hvernig samþjöppun hefur orðið og hversu fáir aðilar hafa náð undir sig stærstum hluta kvótans.

Í fínum pappír eins og Stjórnarskránni segir reyndar að fiskurinn í sjónum sé sameign okkar Íslendinga. Miðað við töluna sem Viðskiptablaðið greinir frá á þá hver Íslendingur um eitt þorsíogildistonn. Það er ekki svo slæmt miðað við söluverð kvóta.Ekki hef ég nú orðið var við það að ég eða aðrir utan sægreifanna geti nú litið á þetta sem eign.

Sagt er,útgerðarmennirnir hafa þessa sameign aðeins að láni og noti hana til veiða sem skapa verðmæti og öll þjóðin nýtur góðs af. Gott og vel,þetta eru ágætis rök,sem vel væri hægt að sætta sig við.

En, veiði útgerðin ekki kvótann sinn, getur hún leigt hann eða selt öðrum og fengið þannig í sínar hendur verulegan hagnað.Útgerðin þarf ekki að skila ríkinu óveiddum kvóta. Nei,einstaklingarnir sjálfir geta notað hagnaðarins án þess að stunda veiðar.

Miðað við þetta fyrirkomulag,er engan veginn hægt að líta á fiskinn í sjónum sem sameign allrar þjóðarinnar.

Nú þegar allir tala um að byggja upp nýtt Ísland hlýtur að þurfa að skoða fiskveiðistefnuna eins og svo margt annað.Ef fiskurinn er sameign okkar allra,hvernig geta þá aðilar selt eða veðsett eign,sem þeir eiga ekki einir. Ekki erum við spurð.

Almenningur getur ekki horft uppá að sameign allrar þjóðarinnar sé eingöngu til ráðstöfunar í einkaþágu örfárra aðila.

Athugasemdir

[Höður Már Karlsson (IP-tala skráð) 30.12.2008 kl. 15:50]

Það stendur hvergi í stjórnarskránni að þetta sé sameign okkar, sjallarnir og framsókn voru einu sinni með loðið loforð að það ætluðu þeir að setja þetta inn í hana. En þetta stendur í fyrstu grein fiskveiðistjórnunarlaganna, og þau lög er skör lægri en Stjórnarskráinn. Kvótinn er því miður orðinn varanleg eign sægreifanna. Við þyrftum að kaupa hana til baka. Þökk sé sjöllunum og frömurunum.

 En þú þykist trúa því að þeir séu bara með þetta að láni. Ég spyr en og aftur hefur þú legið í heildái síðustu 17 ár. Þar sem lengst af síðustu 17 árum unnu þessir tveir flokkar markvisst að því að gera auðlindinna að einkaeign. Og urðu töluverð læti í kringum þetta mál sem virðist hafa farið framhjá þér.

[Sigurður Jónsson, 30.12.2008 kl. 17:08]

Rétt hjá þér, þetta er í fyrstu grein fiskveiðistjórnunarlaganna. Ég held því ekki fram að þeir hafi kvótann að láni heldur segi að því sé haldið fram. Ég held að við séum sammála að því miður hefur þetta þróast í að vera eign fárra sægreifa. Það er það sem ég er að gagnrýna og hvetja til endurskoðunar á kerfinu.

[Eyjólfur Jónsson, 30.12.2008 kl. 17:15]

Þó að það standi ekki í Stjórnarskránni þá er þetta lögfest, sama hvar. Allt stendur ekki í Skránni og ekki þar með sagt að það sé ekki í lögum og ógyllt! Held ég.

Wolfang (áður Eyjólfur Jónsson)

[B.N. (IP-tala skráð) 30.12.2008 kl. 18:29]

Um eignarhaldsrétt útgerðarfélaga á kvóta.
Lög nr. 38 1990 1. gr. “Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar. Markmið laga þessara er að stuðla að verndun og hagkvæmri nýtingu þeirra og tryggja með því trausta atvinnu og byggð í landinu. Úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögum þessum myndar ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum.”

Staðreyndin er að kvóta er úthlutað af breytilegum forsendum frá ári til árs til útgerðaraðila. Úthlutun fiskikvóta hefur alltaf verið í höndum sjávarútvegsráðherra, með hliðsjón af ráðleggingum Hafrannsóknarstofnunar, og hefur aldrei leikið vafi á um rétt hans til þeirra aðgerða. Umræða um eignarhald er því út úr kortinu því stöðug afskipti samfélagsins af þessum verðmætum er til staðar. Því getur hefðarréttur aldrei myndast um kvóta.

Baldvin Nielsen,Reykjanesbæ

[B.N. (IP-tala skráð) 30.12.2008 kl. 20:15]

Ég keypti 11 tonna bát í mars 1990 á 12 milljónir íslenskar krónur. Báturinn var með stjórnarskrá varinn eignar-og atvinnuréttindi sem stjórnvöld þá skírðu í bókum sínum sóknardagabátur á þessum bát mátti veiða 120 tonn af slægðum þorski og annað sem kallað var meðafli var utan kvóta. Man ekki alveg dagafjöldan á ári minnir að þeir hafi verið um 100 dagar sem skiftust í 3 eða 4 veiðitímabil á árinu. Það var líka í gildi í þessu dagakerfi sem kalla mætti veiðafærastýring sem dæmi mátti þessi bátur sem hér um ræðir hafa 12 net á mann og ef þú varst með afdragara þá var hann ígildi eins manns við vorum þá með honum fjórir um borð sem þýddi að við máttum hafa 48 net í sjó í allt. 

20.maí sama ár og báturinn var keyptur(mars 1990) var ákveðið með lögum á Alþingi að sóknarmarksbátum stærri en 10 tonn fengu úthlutað eins og aðrir sem voru í aflamarkskerfinu(kvótabraskskerfinu) aflamarkið reiknaðist miðað við aflareynslu hvers sóknardagabáts síðustu 3 árin á undan (1987,1988,1989).

Þegar þessar breytingar voru gerðar á lögunum um stjórn fisveiða var líka m.a. komið á að fiskveiðaárið yrði frá 1.sept. til 31 ágúst þannig að rekstraáætlun mín þegar ég keypti bátinn hélt frá mars 1990 til loka ágúst 1990 eftir það var ég kominn með allt önnur stjórnarskrávarinn réttindi (gjaldþrotaréttindi) sem var að sjálfsögðu allt annað markmið en ég lagði upp með í byrjun leiks. 

Þannig við þessa breytingu á lögunum fengu atvinnuréttindi mín nýtt nafn í bókum stjórnvalda þá hétu þau eignar-og atvinnnuréttindi skipsins samkvæmt stjórnarskráni aflamarksbátur sem gerði að ég mátti veiða 39 tonn af slægðum þorski og 4 tonn af meðafla sem var ufsi og karfi ef ég man rétt þennan afla mátti ég veiða þegar ég vildi á árinu og allt þess vegna á einni viku eins og ég gerði 1991 og 1992 árið sem báturinn fór svo á uppboð á 4,7 milljónir krónur íslenskar og ég datt út sem útgerðarmaður á íslandi hagræðingin var hafinn!

Af þessu litla dæmi úr raunveruleikanum má sjá að kerfi breytta um nafn og þau virka örðvísi en þau gerðu í gær og er alls ekki nýlunda á Íslandi. Það er ekkert mál fyrir löggjafann að breytta fiskveiðilögunum án þess að þurfa að skerða stjórnarskrávarinn eignar-og atvinnuréttindi þeirra sem eru núna í aflamarkinu (kvótabraskkerfinu). Það er ekkert sem bannar stjórnvöldum að taka upp sóknarmarkskerfi með veiðafærastýringu aftur í stað alfamarks(kvótabraskkerfisins) sem dæmi ef þau kjósa svo bara að muna að það sé gert vegna almannahagsmuna og vitna í leiðinni í fyrstu grein laga um stjórn fiskveiða sér til rökstuðnigs!!  

Baldvin Nielsen Reykjanesbæ               

                          Úr: Stjórnarskrá Lýðveldisins Íslands 

72. grein

,,Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.''

Með lögum má takmarka rétt erlendra aðila til að eiga fasteingaréttindi eða hlut í atvinnufyrirtæki hér á landi.

75. grein

,,Öllum er frjálst að stunda þá atvinnu sem þeir kjósa. Þessu frelsi má þó setja skorður með lögum, enda krefjist almannahagsmunir þess.

Í lögum skal kveða á um rétt manna til að semja um starfskjör sín og önnur réttindi tengd vinnu.''

[Gestur Guðjónsson, 30.12.2008 kl. 22:00]

" fínum pappír eins og Stjórnarskránni segir reyndar að fiskurinn í sjónum sé sameign okkar Íslendinga. "

Því miður stóðu Sjáflstæðismenn á móti því að ákvæði þessa efnis kæmist inn í stjórnarskrána.

[Sigurður Jónsson, 30.12.2008 kl. 23:38]

Gestur. Já það hefði verfið skynsamlegra að hafa þetta í Stjórnarskránni,tek undir það og hélt að það hefði gengið.Fiskveiðistjórnarlögin taka nú ansi skýrt á þessu finnst manni, en framkvæmdin á meðferð kvótans er allt önnur.Þetta fór allt í vitleysu þegar menn gátu verslað með og veðsett kvótann.

Aðalatriðið er að nú verður að nota tækifærið og vinda ofan af vitleysunni.Það tekur eflaust tíma, en það þarf að semja nýjar leikreglur.

[Gestur Guðjónsson, 30.12.2008 kl. 23:43]

Allt í lagi með að versla með hann, en stóru mistökin voru heimildin til veðsetningar. Þá fór kvótinn af rekstrarreikningi yfir á efnahagsreikning og tífaldaðist í verði.

[B.N. (IP-tala skráð) 31.12.2008 kl. 10:49]

Eftir að hafa skundað á milli skipamiðlara sem bæði buðu báta með kvóta eða án kom í ljós við nánari skoðun að allt sat við það sama og verið hefur síðustu árin. Báturinn klár ef veðsetningar á eigur kaupanda væru nægilega tryggar og uppáskriftir ábyrgðaraðila fyrir því sem upp á vantaði. Þegar farið var ofan í saumana á því sem sölumaðurinn bauð og spurt hver væri arðsemi fjárfestinganna fyrir umstangið við sjóinn og með hliðsjón af skuldsetningunni, varð minna um svör. Vegna þessa óskar höfundur eftir raunhæfri rekstraáætlun hefðbundins vertíðarbáts (dagróðrabáts) sem hægt væri að styðjast við svo ungir menn( nýliðunin) jafnt og aðrir kaupendur gætu séð hvort hægt væri að hefja sjálfbæra útgerð í þessu margrómaða kvótakerfi.

Baldvin Nielsen, Reykjanesbæ

 

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 31.12.2008 kl. 12:00]

Það gætir reyndar svolítils misskilnings í umræðunni um þessi mál. Þó fiskurinn umhverfis landið sé sameign þjóðarinnar þá er ekki þar með sagt að allir landsmenn eigi þar með að fá rétt til að veiða að vild. Eign á kvóta er ekki eign á fiskistofni heldur eign á rétti til að veiða úr stofninum. Þessi eign er stjórnarskrárvarin og úr því hefur verið skorið af hæstarétti.

Þeir sem fengu kvótann upphaflega voru ekkert sérstaklega ánægðir með þá "gjöf" á sínum tíma. það sem þeir fengu var einungis heimild til að veða minna en þeir höfðu veitt áður. Þeir fengu skerðingu. Það gerist svo löngu síðar að þessi takmarkaða heimild varð að verðmætri söluvöru. Ástæðan fyrir þeirri þróun er fyrst og fremst heimildin til veðsetningar á kvótanum og svo það að bankarnir lánuðu umhugsunarlaust til kvótakaupa án þess að spyrja hvort fiskveiðar gætu einhverntímann staðið undir fjárfestingunni.

Þegar útgerðarmaður leitaði til banka og óskaði til að mynda eftir láni til að kaupa 100 tonna kvóta fyrir 350 milljónir (3500 kr. kg.) þá athugaði bankinn bara hvort útgerðin gæti sýnt fram á eigið fé Það er náttúrulega langur vegur frá því að veiðar á 100 tonnum af fiski geti einhveratímann greitt niður slíkt lán en bankarnir spáðu ekkert í það. Það var náttúrulega auðvelt fyrir útgerðina sína fram á eigið fé því kvótinn hækkaði stöðugt og þannig myndaðist "bókfært" eigið fé. Útgerðin fékk lánið og keypti kvótann. Næstu viðskipti áttu sér síðan stað á enn hærra verði og þá gátu allar útgerðir landsins uppfært sína eign og fengið meiri lán. Þannig hélt hringekjan áfram. Sökin liggur að miklu leiti hjá gömlu bönkunum sem dældu lánsfé hugsunarlaust í allar áttir án þess að fyrir lægju raunhæfar forsendur fyrir því að lántakendurnir gætu greitt til baka.

Nú er búið að skrúfa fyrir þessi útlán og kvótaverðið er á niðurleið. Eigið fé flestra útgerða er orðin neikvætt og margar þeirra munu ekki geta greitt sín lán.

Ég er á því að kvótakerfið sé alls ekki svo slæmt í sjálfu sér. Það gefur samt auga leið að það gengur ekki til lengdar að verðleggja þessar heimildir umfram það sem fiskveiðar standa undir.

[B.N. (IP-tala skráð) 31.12.2008 kl. 14:30]

Það að bankarnir hafi lánað 1000 til 1200 milljarða íslenskar krónur sem ég tel skuldirnar vera  í dag (fæst ekki uppgefið) vegna kvótabraksins og þar á bak eru skuldir bankanna því þeir fjármögnuðu þetta með erlendum lánum. Það að lána alla þessa peninga var eingöngu gert svo þeir fáu útvöldu gætu tekið mikið af milljörðum út úr greininni. Ég léti  mig ekki bregða að þeir peningar hafi verið fluttir erlendis í örygga banka-höfn í stórum stíll. Þetta verður kannski eitt af því sem verður rannsakað enda er það skrítið að bankar hafi lánað svona mikla peninga út á vonlausa rekstraáætlun sem gat aldrei gengið nema með fölsuðum útreikningum sem gerði ekki annað en að setja þjóðarskútunna á hliðina.Þeir sem bera ábyrgð  að svona gat farið segja okkur að þeir séu að bjarga því sem bjargað verður fyrir mig og þig!!! 

Baldvin Nielsen Reykjanesbæ

[B.N (IP-tala skráð) 31.12.2008 kl. 20:18]

Í færslu númer 10 hér á ofan segir Aðalsteinn Bjarnason:,,Eign á kvóta er ekki eign á fiskistofni heldur eign á rétti til að veiða úr stofninum. Þessi eign er stjórnarskrárvarin og úr því hefur verið skorið af hæstarétti.''

Það gerðist smala að þeir eiga ervitt með að hemja hestana. Aðalsteinn væri kjörinn að semja stjórnarskrá í Undralandi hennar Dísu. Svo vel texst honum til a' ég klóraði mér fyrst bak við vinstra eyrað áður en ég klóraði mér bak við það hægra Það er enginn eignarréttur gefinn ákveðnum einstaklingum eða lögaðilinum til að veiða fisk í Íslenskri landhelgi. Rétturinn er okkar allra. Atvinnuréttur til þessara veiða fyrir ákveðna aðila eingöngu hefur aldrei verið staðfestur í Hæstarétti. Ég var sjálfur að hvetja menn sem töldu sig hafa réttinn til fiskveiða sín meginn og töpuðu fyrir héraðsdómi að halda máli sínu áfram fyrir Hæstarétti,en gugnuðu og vildu aðeins að fá að halda máli sínu áfram með veiku rökunum og matreiða þau ofan í þjóðina. Nú skora ég á Aðalsteinn að sanna mál sitt og rökstyðja þá skal ég sanna og rökstyðja það sem ég hef hér sagt. Trúlega þætti mér þetta framhlaup með þvældar staðreyndir sem veltast hver um aðra að þetta mál koðnaði niður eins og annað framhlaup sem trúa á kvótabraskkerfið.

Baldvin Nielsen Reykjanesbæ

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 1.1.2009 kl. 17:48]

Baldvin, þú vilt að ég sanni mál mitt varðandi það að það hafi fallið hæstaréttardómur um réttmæti eignaréttar á kvóta. Þetta er bara staðreynd sem flestir þeir sem hafa eitthvað vit á þessum málaflokk eiga að þekkja. Sá dómur vísaði einmitt í eignaréttarákvæði íslensku stjórnarskrárinnar (ekki stjórnarskrár Dísu í Undralandi), annars hef ég ekki mikinn áhuga á að munnhöggvast við menn á þessu plani.

Það skal tekið fram að ég á engan kvóta og hef engra persónulegra hagsmuna að gæta í þessum efnum.

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 1.1.2009 kl. 19:46]

Hæstaréttardómurinn sem ég var að vísa til er nr. 12 árið 2000. Forsaga þess máls var sú að það voru aðilar sem héldu til veiða á þess að hafa til þess aflaheimildir. Þeir töldu sig hafa rétt til þess á grundvelli laga um að fiskistofnarnir séu sameign þjóðarinnar og ákvæðis í stjórnarskrá um atvinnufrelsi. Héraðsdómur hafði kveðið upp sýknudóm í sama máli og því var þessa hæstaréttardóms beðið með mikilli eftirvæntingu, því ef hæstiréttur hefði staðfest sýknudóm undirréttar þá hefði það þítt að kvótakerfið væri ólöglegt og að allir gætu sótt sjóinn að vild. En hæstiréttur sneri úrskurði héraðsdóms og dæmdi hlutaðeigandi aðila seka.

Kvótinn stendst því stjórnarskrána. Kvótinn er eign, kvóta er hægt að selja, kaupa og kvóta er hægt að veðsetja (það var annar hæstaréttardómur sem skar úr um veðheimild á kvóta). Þarmeð er það nánast óumdeilanlegt, og fullsannað, að eignaréttarákvæði stjórnarskrárinnar nær yfir kvóta líkt og aðrar eignir. Ríkið getur tekið eignir af mönnum en fyrir það þarf að greiða fullt verð eins og segir í stjórnarskránni.

Og ef menn eru svona bitrir út í "kvótagreifana" og vilja taka kvótann af þeim og afhenda einhverjum öðrum, þá er verið að refsa röngum aðilum með því að taka kvótann af þeim fyrirtækjum sem hafa hann í dag. Þeir aðilar hafa nánast allir þurft að kaupa sinn kvóta. Það er alveg skiljanlegt að fólk sé reitt út í aðila sem hafa selt og farið jafnvel með milljarða úr landi en þeir peningar koma ekki heim aftur þótt kvótakerfinu sé umturnað nú. Eins og ég hef áður rakið þá liggur skekkjan fyrst og fremst í kolrangri verðlagningu á þessum heimildum og þar bera lánastofnanir fyrst og fremst ábyrgð.

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 2.1.2009 kl. 23:45]

Svo ég svari nú spurningunni beint sem er fyrirsögn þessarar færslu, "hver á fiskinn í sjónum?" Það á enginn fiskinn í sjónum. það á enginn fuglana sem fljúga um loftin blá. Þeir eiga sig sjálfir alveg eins og fiskarnir í hafinu. Við mennirnir hins vegar, sem viljum veiða þessi dýr, verðum að sýna þá skynsemi að takmarka okkar ásókn í að veiða. það er þessi takmörkun sem er söluvara, ekki fiskurinn í sjónum. Þessi takmarkaða heimild er nauðsynleg til þess að ekki sé gengið of nærri þessum stofnum.

Maður sem kaupir sér veiðileyfi í á, hann á þar með ekki fiskinn í ánni, hann er aðeins búin að kaupa sér rétt til að veiða í ánni. það sama á við um skotveiðar á fuglum og öðrum dýrum. Það á enginn dýr sem eru vilt. Það hafa hins vegar sumir rétt á að veiða þau og til allrar hamingju er höfð einhver stjórn, og takmörkun, á því.

[B.N. (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 02:08]

Heill og sæll Aðalsteinn

 

Langt frá því að vera sammála túlkun þinni á þeim dómi sem þú vitnar í hjá Hæstarétti no.12/2000. Í Morgunblaðinu 7.febrúar. 2006 birtist frétt af dómi og er niðurstöðu hans líst eins og hér kemur á eftir.

Baldvin Nielsen, Reykjanesbæ

 

 

 

 

Innlent | mbl.is | 7.2.2006 | 15:48: Frétt af mbl.is.

 

Dómur Héraðsdóms Reykjavíkur.

 

Veiðiheimildir ekki varðar af eignarréttarákvæði stjórnarskrár:

,,Héraðsdómur Reykjavíkur hefur sýknað íslenska ríkið af kröfu smábátaútgerðarmanns, sem taldi að breytingar á lögum, sem gerðar voru á lögum um stjórn fiskveiða árið 2004 og lutu að því að sóknaraflamarkskerfi smábáta var aflagt og krókaaflamarkskerfi tekið upp í staðinn, hefðu valdið honum tjóni og brotið gegn eignarréttarákvæði og jafnréttisreglu stjórnarskrár.Útgerðarmaðurinn vildi að bótaréttur hans yrði viðurkenndur. Héraðsdómur vísar hins vegar til þess, að í lögum um stjórn fiskveiða, sem sett voru upphafleg árið 1990, segi að úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögunum myndi ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum. Af þessu leiði að veiðiheimildir samkvæmt lögunum séu ekki varðar af ákvæðum 72. gr. stjórnarskrárinnar.

Útgerðarmaðurinn taldi einnig að reikniregla, sem lögfest var með lagabreytingunni árið 2004, hefði brotið gegn jafnræðisreglu stjórnarskrár. Dómurinn komst hins vegar að þeirri niðurstöðu, að lagaákvæðin væru hvorki ómálefnaleg né andstæð jafnræðisreglunni.''

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 02:45]

Bíddu nú við Baldvin, þarna ert þú að vísa í frétt um dóm héraðsdóms ekki hæstaréttar. Umræddur dómur hæstaréttar sneri einmitt við dómi héraðsdóms sem hafði komist að sömu niðurstöðu og dómurinn sem þú vitnar í. Ég nefndi það einmitt í minni athugasemd að umræddur dómur hæstaréttar hefði verið á öndverðu meiði við dóm héraðsdóms.

Ég gæti vísað í ótal skrif um þetta mál frá málsmetandi mönnum á borð við Sigurð Lingdal lagaprófessor. Hann til að mynda fullyrðir að kvóti sé eign sem sé varin af eignaréttarákvæði stjórnarskrár.

Við hljótum allavega að geta verið sammála um að hæstaréttardómar eru rétthærri heldur en héraðsdómar.

[B.N. (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 12:10]

Heill og sæll aftur Aðalsteinn

Nú er þig að feila á artalinu. Hæstaréttardómurinn sem þú vitnar í er frá árinu 2000 en hérðasdómurinn sem ég vitna í er frá árinu 2006 og við þá niðurstöðu var dómurinn frá 2000 hafður til hliðsjónar eins og allir aðrir hæstaréttardómar. Um það sem Sigurður Líndal segir skoða ég sem orð í hita leiksins. Margir hámenntaðir hafa til dæmis haldið því fram að Guð sé ekki til þó allir verði gangast við þeim rökum að 50% líkur eru á að hann sé til. Minni spekingar hafa haldið því fram að hann hafi verið til um aldir alda.Hitt er að þetta þetta endalausa krukk í lög gert er á alþingi og endalausar leiðréttingar á því krukki er auðvitað fásinna og þó hægt sé að mæla því bót í þessu atvinnuleysi að menn eru ekki verllausir á meðan.Er ekki tími tiil kominn að fækka alþingismönnum og öllu því batteríi? Dómarar hafa marg bent á hvað lög eru farinn að stangast á og hvað innsæi löggjafans er ábótavant. Fróðlegt væri ef ég og þú kæmum með nokkur dæmi sem sönnuðu þessa kenningu.

Baldvin Nielsen, Reykjanesbæ

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 14:38]

Sæll aftur Baldvin.

Ég sagði hvergi í minni athugasemd að hæstaréttardómurinn árið 2000 væri sama mál og þú ert að vitna í. Ég sagði aðeins að sá dómur hefði snúið við áliti héraðsdóms sem hafði komist að þeirri niðurstöðu að kvótakerfið stæðist ekki stjórnarskrá. Að öðru leiti er um gerólík mál að ræða. Ég reyndar las ekki fréttina sem þú vitnar í fyrr en eftir á, hélt að um væri að ræða annað mál. Ég er alveg sammála þessum úrskurði héraðsdóms.

Í lögunum um stjórn fiskveiða sem sett voru upphaflega 1984 (ekki 1990) segir réttilega að "úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögunum myndi ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum" þegar lögin voru sett á þessum tíma þá var ekki heimild í lögunum til framsals, það var ekki heimild til veðsetningar. Það er búið að breyta lögunum margsinnis síðan þau voru sett upphaflega. Umrætt ákvæði í lögunum er nauðsynlegt til þess að ríkið gæti breytt úthlutuðum aflaheimildum og fært milli útgerðaflokka án þess að það skapaðist bótaréttur ríkisins. Slíkar tilfærslur hefur ríkið gert nánast árlega, t.a.m. með byggðakvóta, tilfærslu til smábáta o.fl. Þetta ákvæði laganna fyrrar ríkið hins vegar ekki bótarétti ef til stæði að taka aflaheimildir alfarið af þeim sem hafa hann í dag.

Eftir að lögin um kvótakerfið voru sett upphaflega (fyrir 25 árum) hefur ýmislegt gerst og margir dómar fallið. Lögunum hefur verið breytt margsinnis, það var sett á frelsi til framsals aflaheimilda, það varð síðan heimilt að veðsetja kvótann, úr því varð dómsmál sem rataði í hæstarétt og hæstiréttur skar úr um að útgerðir mættu veðsetja aflaheimildir. Þar með var orðið alveg ljóst að þarna var um að ræða löglega eign. Í ljósi þess að nú hafa nær allar aflaheimildir skipt um hendur í frjálsum og löglegu viðskiptum, þá er alveg ljóst að sú eign sem menn hafa keypt og veðsett með lögmætum hætti verður ekki tekin af þeim bótalaust.

Og svo svil ég benda þeim aðilum sem vilja gera kvótann upptækan á annað. Segjum sem svo að ykkar villtustu draumar myndu rætast. Ríkið myndi tak allan kvótann af vondu köllunum og gefa upp á nýtt. Þá stæðu eftir öll útgerðarfyrirtæki landsins skuldum vafin en eignalaus, þau færu öll umsvifalaust á hausinn. Þessar skuldir myndu allar falla á bankana, 1200 milljarðar eða meira. Ríkið á bankana í dag, þetta myndi allt lenda beint á skattgreiðendum. Er það þetta sem fólk vill? Er ekki fólk að taka á sig nægar byrgðar út af útrásarævintýrinu þó þessu sé ekki bætt ofan á?

[B.N. (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 15:16]

Sæll Aðalsteinn

Tek alltaf ofan fyrir mönnum sem þora að hafa skoðanir.Og þú ert einn af þeim! Þær þurfa ekki að samrýmast mínum skoðunum og mínar skoðanir þurfa ekki heldur að falla í góðan farveg allra. En ég reyni að hafa það sem sannara reynist í málflutningi mínum, Margt af því sem þú segir nú er ég sammála og margt sem ég á erfitt að sætta mig við. Maður sem leigir sér leyfi fyrir eina stöng í á hefur ekki öðlast rétt til að veiða skilyrðislaust á næsta ári. Ef þessi maður selur leyfi sitt fyrir eina stöng það hefur ekki gefið þeim sem borgaði fyrir skilyrðislausan rétt til að veiða áfram í áni. Sá sem kaupir kvóta hefur engan rétt öðlast af sömu ástæðum eins og að ofangreinir. Réttur til að veiða í íslenskri landhelgi er okkar allra sem eru ríkisborgarar og hvað menn gera að verðmætum sín á milli varðar okkur ekkert um. Ef menn ákveða að selja tunglið sín á milli þá gera þeir það og hvernig sem frahaldið er hvort sem bankar láni andvirðið eða ekki getur íslensk þjóð haldið áfram að njóta birtunnar sama hvað hver segir.Sjávarútvegsráðherra hefur vald til að úthluta kvóta handa hverjum sem hann vil að uppfylltum skilyrðum og er ekki bundinn af fyrri úthlutunum. Þetta segir að kvótinn er eign þjóðarinar og veðsetning hans og framsal eru eins og hver önnur viðskifti af leiguafnotum að ef maður borgar ekki húsaleigunna er maður borinn út og þó er eigandinn enn sá sami.Svo á lokum þarf að borga skatta af öllum viðskiftum og líka af framsali leiguréttinda og hefur ekkert vægi til eignarmyndunar í nokkurri mynd.Skattur er skattur!! 

Baldvin Nielsen Reykjanesbæ

[Aðalsteinn Bjarnason (IP-tala skráð) 3.1.2009 kl. 16:16]

Í guðanna bænum reyndu að hugsa aðeins lengra en nef þitt nær Baldvin. Alger óþarfi að snúa út úr saklausri myndlíkingu við stangveiðimanninn. Sérðu virkilega ekki fyrir þér afleiðingarnar af allsherjar uppstokkun á kvótakerfinu? Þetta er alveg voðalega rómantískt að hugsa til þess að hvert mannsbarn á Íslandi gæti fengið í sinn hlut 1 þoskígildistonn eins og Sigurður sér fyrir sér í færslunni hér fyrir ofan. Ætli hann væri jafn tilbúinn að taka við tonninu sínu ef hann þyrfti að taka á sig fjögurra milljóna skuld í kjölfarið. já, 4 milljónir á hvert mannsbarn, skuldir sjáfarútvegsins. Halda menn virkilega að þær skuldir myndu bara gufa upp?. Halda menn að þegar búið verði að taka kvótann af fyrirtækjunum og afhenda hverjum einasta Íslendingi að þá muni þessi fyrirtæki hafa bolmagn til að kaupa kvótann aftur. Ég trúi ekki að menn séu svona einfaldir.

[Sigurður Jónsson, 4.1.2009 kl. 18:21]

Já það er þetta með skuldir útgerðarinnar.Hver gaf þeim leyfi til að veðsetja eigur okkar.Það virðist hafa verið sama vitleysan í útgerðinni.Menn bjuggu til fölsk verðmæti með kvótann og veðsettu og veðsettu og versluðu svo fram og aftur innbyrðis.Nú tala menn svo um að þurfi að afskrifa skuldir hjá útgerðinni. Hvað með afskriftir skulda hjá almenningi?